Επιστολή 207 / 15.8.2008
Προς τον κ. Θωμά Τσάτση
Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»
Κύριε Τσάτση,
Η παρούσα επιστολή μας δεν είναι αποτέλεσμα, όπως κατά κανόνα συμβαίνει, μιας ευχάριστης ή δυσάρεστης έκπληξής μας από κάποιο δημοσιογραφικό κείμενο, αλλά σκοπό έχει απλώς να επισημάνει κάποια πράγματα που στον πολύ κόσμο διαφεύγουν, καθώς και να υπενθυμίσει ότι αρκετές καταστάσεις που θεωρούνται δεδομένες και φυσιολογικές, δεν είναι καθόλου μα καθόλου τέτοιες και, κυρίως, δεν ήσαν τέτοιες επί πολλές χιλιετίες πριν την δική μας εποχή.
Ως αφορμή παίρνουμε το ολοσέλιδο κείμενό σας στο φύλλο της 14.8.2008 με τίτλο «Σαφάρι πίστης και αλληλεγγύης» (sic), εκθειαστικό για τις προσηλυτιστικές δραστηριότητες του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στις φτωχές αφρικανικές χώρες Τανζανία και Ουγκάντα, το οποίο έργο αναμφίβολα εσείς, όπως και πολλοί συμπολίτες μας που έχουν μαζικά προγραμματιστεί να σκέπτονται κατά τα χριστιανικά κλισέ, θεωρείτε σημαντικότατο και, φυσικά, «ανθρωπιστικό». Για την «βαρύτητα» δε αυτού του έργου δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επίσης την θεωρείτε μεγάλη, όταν ο ίδιος ή ο αρχισυντάκτης σας υποτιτλίζετε το κείμενο με την επισήμανση «ελάχιστοι οι Ορθόδοξοι (σημειωτέον με κεφαλαίο Ο) στις περιοχές αυτές, όπου μουσουλμάνοι και καθολικοί (σημειωτέον με μικρά μ και κ) είναι το 60% του πληθυσμού».
Επιθυμούμε λοιπόν να επισημάνουμε με αφορμή το εν λόγω κείμενο, ότι ασχέτως του ποιου ακριβώς (αυξομειούμενου ούτως ή άλλως!) ποσοστού αλιευμάτων έχει σε κάθε τριτοκοσμική χώρα το α ή β είδος θεοκρατών της επεκτατικής φύσεως μορφής Θρησκείας που λέγεται Μονοθεϊσμός, η ουσία είναι ότι με πρόσχημα την «ανθρωπιστική» και «εκπαιδευτική» δράση, ολόκληροι λαοί αποκόπτονται από τις εθνικές τους ρίζες και τις θρησκευτικο-πολιτισμικές τους παραδόσεις και καταντούν ομογενοποιημένοι και «παγκοσμιοποιημένοι» μέσα από την ίδια κοσμοαντίληψη και το ίδιο φαντασιακό που εγγυημένα υπόσχεται ο υποτιθέμενος «Ενας» (οποία οίηση των πιστών του!) Θεός Ιαχωβά, που λατρεύουν από κοινού ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός («αλληλούϊα», «δόξα στον Ιαχ») και ο Μωαμεθανισμός (Αλλάχ, Αλ Γιαχ).
Χρησιμοποιήσαμε όπως παρατηρήσατε τον όρο «πρόσχημα» για την «ανθρωπιστική» και «εκπαιδευτική» δράση των διαφόρων προσηλυτιστών και όχι άδικα. Παλαιότερα οι νυν λαοί - στόχοι περνούσαν στον Μονοθεϊσμό με σφαγές, βασανιστήρια ή υποχρεωτική βάπτιση μετά το αλυσοδέσιμο και το μαρκάρισμα με το καυτό σίδερο από τους χριστιανούς και «κονβέρσος» (πρώην ιουδαίους) δουλεμπόρους της Ιβηρικής, που αργότερα ακολουθήθηκαν και από τους αγγλοσάξονες συναδέλφους και ομοθρήσκους τους.
Έτσι εκχριστιανίστηκε κύριε Τσάτση η πρώτη φέτα πληθυσμού της Αφρικής, αλλά και της Άπω Ανατολής. Ακολούθησαν οι αποικιοκράτες και μετά την Γαλλική Επανάσταση επεκράτησαν σταδιακά οι περισσότερο αναίμακτες μέθοδοι των «ιεραποστολών» (τι λέξη και αυτή!) και των υποτιθεμένων «ανθρωπιστικών» και «εκπαιδευτικών» δραστηριοτήτων τους, που στην πραγματικότητα αποσκοπούσαν να εκβιάσουν με τον πιο ωμό τρόπο εξαθλιωμένους και χιλιοεκματαλλευόμενους από τους ξένους αυτόχθονες πληθυσμούς να αλλαξοπιστήσουν για να έχουν απλώς μια μπουκιά φαγητό ή ένα χάπι «μαγικής» αντιβίωσης.
Για το υποτιθέμενο «εκπαιδευτικό» έργο ας μην μιλήσουμε καλύτερα, αφού στην κατώτερη μορφή του δεν είναι παρά ξεκάθαρη μύηση στην κοσμοθέαση και τον εννοιολογικό χώρο των ξένων κατακτητών, στην δε ανώτερή του απλή διαιώνιση του προσηλυτιστικού μηχανισμού με ενσωμάτωση και χρήση ντόπιων θεοκρατών, παλαιότατη μέθοδος που πρώτη ξεκίνησε τον 16ο αιώνα η περιβόητη οργάνωση «Προπαγάνδα» των καθολικών θεοκρατών.
Τα πραγματικά «σαφάρι» (από το αραβικό «safar», «περιήγηση») γίνονταν από τον 18ο μέχρι τα μέσα περίπου του 20ου αιώνα από τους κάθε είδους κτηνώδεις λευκούς εκμεταλλευτές της εξαθλιωμένης Αφρικής για εντοπισμό και θανάτωση άγριων ζώων προς επίδειξη σκοπευτικής δεξιοτεχνίας, κοινωνικής και οικονομικής ισχύος και, τέλος, «αντριλικιού» και «μαγκιάς». Υπό αυτή την έννοια και μόνον της λέξης, ο τίτλος που επιλέξατε περιέχει κάποια ειλικρίνεια για το τι πραγματικά επιχειρούν οι κάθε είδους θεοκράτες του Μονοθεϊσμού σε χώρες του πλανήτη που ενώ πριν την άφιξη των «αποστόλων», οπλοφόρων και δουλεμπόρων του ξένου Θεού είχαν αν όχι ευμάρεια τουλάχιστον στοιχειώδη αυτάρκεια, σήμερα λιμοκτονούν και απλώνουν ακατάπαυστα χέρι ζητιανιάς, εύκολοι στόχοι για τους πραγματικούς υπαίτιους της κατάστασής τους που σαδιστικά τους υποδουλώνουν φυσικά και πνευματικά με ανίκητο όπλο τον αισχρό δικό τους πλούτο.
Η κάθε είδους προσηλυτιστική δράση ανάμεσα σε φτωχά έθνη με όπλο τον οικονομικό εκβιασμό, αποτελεί ωμή πράξη εθνοκτονίας και θα έπρεπε να ήταν προ πολλού χαρακτηρισμένη ως έγκλημα κατά του ανθρώπινου πολιτισμού. Το πρώτο και κύριο ψήφισμα του 7ου Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών που έγινε το 2004 στην χώρα μας με φροντίδα και οικονομική υποστήριξη του φορέα μας, δεν ήταν άλλο από έκκληση προς τον Ο.Η.Ε. και τις κυβερνήσεις των κρατών του πλανήτη για τερματισμό του συστηματικού μονοθεϊστικού προσηλυτισμού στον Τρίτο Κόσμο και για υποστήριξη των τοπικών Εθνικών και Αυτοχθόνων Παραδόσεων και Θρησκειών.
Κανείς από τους συνέδρους ωστόσο δεν έθρεφε φρούδες ελπίδες ότι θα μπορούσε ποτέ να εισακουστεί αυτή η έκκληση. Ποιος Ο.Η.Ε. και ποια κυβέρνηση θα είχε άλλωστε το θάρρος να τα βάλει με το παγκόσμιο βαθύ κράτος των μονοθεϊστών θεοκρατών; Η ικανοποίηση ενός τέτοιου αιτήματος από τους κρατούντες ισοδυναμεί σε ουτοπικότητα με την ικανοποίηση του αιτήματος περιορισμού της ασυδοσίας που απολαμβάνει η κοσμοκρατορία των αμιγώς οικονομικής φύσεως πολυεθνικών.
Μέσα όμως στις συνειδήσεις όλων των φυσιολογικών ανθρώπων ή έστω όσων μπορούν ακόμα να δείχνουν την στοιχειώδη ευαισθησία υπέρ της ποικιλομορφίας της ανθρωπότητας, η κάθε είδους μεθόδευση επιβολής σε έθνη ξένων και επεκτατικών Θρησκειών αποτελεί ήδη ωμή πράξη εθνοκτονίας και τερατώδες έγκλημα κατά του ανθρώπινου πολιτισμού. Και δεν υπάρχει καμμία απολύτως διαφορά εάν αυτή η μεθόδευση γίνεται με απλά... «σαφάρι πίστης και αλληλεγγύης» όπως σήμερα, είτε, όπως παλιότερα, με τα παραδοσιακά υλικά «φωτιά, μπαρούτι και σίδερο».
Για το
ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ (ΥΣΕΕ)
ο Γραμματέας Βλάσης Γ. Ρασσιάς
