Ανακοίνωση υπ' αριθ. 125 / 14. 2. 2002
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και εφέτος, ο εμπορευματικός κλάδος της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ, μας καλεί να «εορτάσουμε» την αγωνία των ψυχικώς ημικατεστραμμένων υπηκόων της να μη μείνουν μόνοι, που εκ λάθους εκλαμβάνουν ως «έρωτα», στο όνομα μάλιστα ενός αρνησίζωου «αγίου» των δυτικών χριστιανών (μέχρι το 1969 που αφαιρέθηκε από το Καθολικό εορτολόγιο), ο οποίος υποτίθεται κατά το «συναξάρι» του ότι απεκεφαλίσθη από τους «κακούς» Ρωμαίους Εθνικούς επί αυτοκράτορος Κλαυδίου του Β επειδή, λέει, ετελούσε γάμους νέων ζευγαριών (λες και οι ύστεροι Ρωμαίοι δεν ετελούσαν γάμους και μάλιστα με το θρησκευτικό τυπικό που ο καθένας επιθυμούσε σε μία πολυπολιτισμική πραγματικότητα, όπως εκείνη του 3ου αιώνος !!).
Από την «άλλη» πλευρά, οι ανατολίτες χριστιανοί, από ζηλοφθονία απέναντι στους έχοντες τα πρωτεία της συγκεκριμένης αγοράς δυτικούς συναδέλφους τους, παριστάνουν δήθεν τους τοπικιστές και αντιπροτείνουν τάχα (στο Ελλαδικό τμήμα τους τουλάχιστον) στο «ερωτικό» σύμβολο του «αγίου» Βαλεντίνου έτερες φαιδρότητες, όπως λ.χ. τον ανύπαρκτο «άγιο» Υάκινθο (μία αστεία χριστιανική ιδιοποίηση του γονιμικού Θεού Υακίνθου των Δωριέων προγόνων μας) ή το ευσεβές ζεύγος Ακύλα και Πρισκίλλης, ή, οι πιο έξυπνοι από αυτούς, που διαπιστώνουν την ανημπορία μίας τέτοιας «αντιπροτάσεως», αναλώνονται σε μανιώδη πολεμική κατά του «αγίου» των δυτικών.
Στο μέσον όλων αυτών, στέκουν βεβαίως οι πονηροί έμποροι της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ, οι οποίοι κλείνουν τ' αυτιά και πωλούν πανευτυχείς στους υπηκόους της που, κατά πλειοψηφία, κλείνουν επίσης τ' αυτιά στις «αγιολογικές» διενέξεις των πνευματικών τους αφεντικών και χαρωπά καταναλώνουν «αγάπη» με την ψευδαίσθηση υποτιθεμένης «πληρότητος» σε μία εντελώς άδεια, απελπιστικά άδεια, ζωή.
Απέναντι σε όλο αυτό το μάλλον κωμικοτραγικό τσίρκο, εμείς οι κατά τα Πάτρια Έλληνες, στέκουμε γαλήνιοι, με την «ασφαλή γνώση» ότι ο πραγματικός Έρως, ο Θεός Έρως, είναι αιώνος και καθημερινός συνάμα και εκφράζει ένα θείο Απόλυτο, ταυτοχρόνως κοντινό αλλά και απόμακρο, και στοιχειώνει ακόμη και τα απειροελάχιστα τμήματα της εκδηλωθείσης Φύσεως. Αυτόν τον τόσο σημαντικό Θεό για τον κόσμο των εμψύχων και εμβίων όντων, τον «μάχαν ανίκατον» (ανίκητο σε μάχη) Θεό, εμείς τον τιμούμε καθημερινά και παντού, με διαρκή επίκλησή του στο μυαλό μας, στη σάρκα μας, στην καρδιά μας, στο γέλιο μας και στο όνειρό μας.
Μόνον ο κατά φύσιν βίος μπορεί να τιμήσει τον πραγματικό Έρωτα, τον ΘΕΟ Έρωτα, και με τη σειρά του να τιμηθεί από αυτόν, μόνον οι καταφάσκοντες τη ζωή και την ανθρώπινη φύση μπορούν να απολαύσουν την ευλογία του. Οι άλλοι, οι σμπαραλιασμένοι ψυχικώς δούλοι της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ, δεν έχουν καμμία απολύτως ελπίδα σε αυτό τον ανθόσπαρτο στίβο που όμως διέπεται από απόλυτους κανόνες. Η ενοχή, το μίσος για το σώμα, ο δυϊσμός μεταξύ ύλης και ψυχής, η παράνοια της υποτιθεμένης διαρκούς παρακολουθήσεως των ανθρώπων από το άγρυπνο μάτι ενός ανέραστου Θεού-εισαγγελέως, ο πουριτανισμός, η ανικανότητα να κατανοηθεί ο ανθρώπινος ερωτισμός ως θεόσταλτο απολαυστικό παιγνίδι, μόνο την επί γής κόλαση μπορούν να εγγυηθούν στους αφελώς πιστεύοντες ότι ο μεταθανάτιος βίος και η αναμονή της υποτιθεμένης «Δευτέρας Παρουσίας» είναι τάχα πιο σημαντικά από την μεγάλη περιπέτεια της επιγείου πορεύσεως της ψυχής. Οι Θεοί ας τους λυπηθούνε.
