(Σοφοκλής, Αντιγόνη στ. 332-333)
Ανακοίνωση 407/ 24.02."2022"
Η σιωπηλή πλειοψηφία της νεοελληνικής κοινωνίας παρακολουθεί με απάθεια τον τελευταίο καιρό το ξεδίπλωμα της πιο κτηνώδους πλευράς της ανθρώπινης φύσης. Ο αποτροπιασμός απέναντι στα διαπραχθέντα κακουργήματα φαίνεται ότι εκδηλώνεται πλέον από μια μικρή μειοψηφία. Και μάλιστα ένα ακόμη μικρότερο ποσοστό αυτής της μειοψηφίας μπορεί να διακρίνει τις αιτιώδεις συνδέσεις μεταξύ τους ισχύοντος «αξιακού» συστήματος και της έξαρσης των εγκληματικών συμπεριφορών. Η άρνηση του «άλλου» με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται, λαμβάνει συναισθηματική ή ψυχολογική ή όποια άλλη υπεραξία κατευθείαν από το κυρίαρχο «αξιακό» σύστημα.
Στην νεοελληνική κοινωνία το ισχύον αξιακό σύστημα είναι αυτό που επιμελώς κατασκευάζει η ρωμιοσύνη και η ορθοδοξία ως θρησκευτική της έκφραση. Πρόκειται για ένα σύστημα αντεστραμμένων αξιών που προτάσσει την μισαλλοδοξία απέναντι στην ανοχή, την χυδαιότητα απέναντι στο ευγενές, την ευτέλεια απέναντι στο μεγαλοπρεπές, την χαμέρπεια απέναντι στην γενναιότητα, τους ψιθύρους απέναντι στην παρρησία, τον άκρατο συναισθηματισμό απέναντι στην λογική. Και απέναντι στην ευθύνη αντιπαρατάσσει την ατομική ελπίδα «σωτηρίας».
Αυτές οι αντιπροτάσεις των αξιών που κομίζει η ορθόδοξη κοσμοαντίληψη, ως προτιμήσεις του Ιεχωβά δηλαδή του κοινού θεού Εβραίων, Χριστιανών και Μουσουλμάνων, υπονομεύουν διαχρονικά τον Ανθρωπισμό. Τον Ανθρωπισμό που είναι γνήσιο τέκνο των Ελλήνων και της Φιλοσοφίας τους. Ο «μαζάνθρωπος» που παράγει η ρωμιοσύνη, ως παραδόπιστος και μισαλλόδοξος, μετατοπίζει μέρα με τη μέρα το αποτρόπαιο όλο και πιο εγγύτερα προς τον χώρο του κτηνώδους.
Όπως είναι αναμενόμενο υπάρχουν και απολογητές της υποχρεωτικής ορθόδοξης επικυριαρχίας, οι οποίοι αθωώνουν το σύστημα των αντεστραμμένων αξιών της ρωμιοσύνης, με το έωλο επιχείρημα ότι «εγκληματικές συμπεριφορές υπήρξαν και στην αρχαία Ελλάδα, άλλωστε οι Αθηναίοι ήταν αυτοί που οδήγησαν τον Σωκράτη στον θάνατο»! Σύμφωνα με την μονοθεϊστική λογική και λογιστική της αποποίησης ευθυνών και αυτού του ανυπόστατου συμψηφισμού, αθωώνεται η σημερινή ρωμιοσύνη και ο ανεστραμμένος κόσμος της απαξίας που κομίζει.
Προφανώς και στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν εγκληματίες, άλλωστε ο Ελληνισμός είναι αυτός που έδωσε την έννοια του Δικαίου ακριβώς για να περιορίσει αυτές τις εκτροπές. Αυτή ακριβώς η πρόοδος στην ιστορική εξέλιξη του ανθρώπου, δεν θα μπορούσε να συμβεί σε μια «κοινωνία αγγέλων» που δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ, όσο έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινα όντα και παρά τα όσα διαδίδει ο χριστιανισμός, στοχεύοντας στην πλήρη καταστολή των κοινωνικών αιτημάτων, ακόμα και αυτών για ελευθερία και δικαιοσύνη.
Ο Σοφοκλής, Έλληνας εθνικός στο θρήσκευμα άρα «άπιστος προς εξόντωση», σύμφωνα με την θρησκεία της απάτης, βάζει στο στόμα του Χορού ο οποίος αντιπροσωπεύει τον Δήμο, την Πόλη, να λέει: «πολλὰ τὰ δεινὰ κοὐδὲν ἀνθρώπου δεινότερον πέλει», ενώ ο ποιητής Νίκος Καββαδίας γράφει 25 αιώνες αργότερα: «πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο». Η ποιητική απόφανση του Σοφοκλή για το ανθρώπινο ον, συμπυκνώνει αφαιρετικά όλη την τραγικότητα του ανθρώπινου όντος. Κανένα ον, λέγει ο Σοφοκλής, δεν είναι τρομερότερο από τον άνθρωπο, ο οποίος έτσι καθίσταται ικανός τόσο για το χειρότερο όσο και για το καλύτερο. Η λογική της τραγωδίας υποδηλώνει ότι ο άνθρωπος δεν γεννιέται έμφορτος με καλοσύνη ή κακότητα, με φιλότητα ή νείκος. Βρίσκεται μεταξύ ορίων και εν δυνάμει είναι ικανός να πράξει τα πάντα. Το αν θα προκρίνει το Αγαθό από την κακότητα εξαρτάται σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από την οντολογία πάνω στην οποία είναι δομημένη η κοινωνία. Από την ίδια οντολογία διαμορφώνονται τόσο οι θεσμοί που αποτρέπουν τον άνθρωπο από την κακότητα, όσο και η εγγενής κοινωνική λογική που προστατεύει διαρκώς την Αγαθότητα.
Το πρόβλημα που ταλανίζει την νεοελλάδα και εμφανίζεται περιοδικά μέσα από μια ακατανόητη εγκληματικότητα, δεν είναι ούτε οικονομικό, ούτε σεξουαλικό, ούτε ταξικό, αλλά βαθύτατα οντολογικό. Διότι το σύστημα των αντεστραμμένων αξιών που δίνεται ως συνθήκη βιολογικής επιβίωσης και επαγγελματικής καταξίωσης, υποβιβάζει την ατομική και κοινωνική ευθύνη, προκρίνοντας ταυτόχρονα την ατομική ελπίδα. Αυτό το σύστημα της ρωμιοσύνης, φορτίζει με πεποίθηση τον κακούργο ότι μπορεί να ελπίζει στην αθώωση, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ο αμαρτωλός μπορεί να βασίζεται στην μετάνοια, όσο βαριά και αν είναι τα κακουργήματα που έχει διαπράξει. Όπως ακριβώς και οι πιστοί – φορείς της μονοθεϊστικής κοσμοαντίληψης, που είναι ο ηθικός αυτουργός της χυδαιότητος έναντι της ευγένειας, ελπίζουν ότι θα απαλλαγούν των ευθυνών τους, όταν στο μέλλον βρεθούν κατηγορούμενοι για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Υ.Γ.1: 1631 έτη πριν από σήμερα, το 391 μ.α.χ.χ. ο βυζαντινός αυτοκράτορας Θεοδόσιος εκδίδει από το Μεδιόλανο στις 24 Φεβρουαρίου ένα έδικτο («Προς Αλβίνιο, έπαρχο πραιτωρίου Ανατολής»), με το οποίο ανανεώνεται η πλήρης απαγόρευση των θυσιών, των επισκέψεων σε Εθνικούς Ναούς και επιβάλλεται η ανεικονική λατρεία: «Nemo se hostiis polluat, nemo insontem victimam caedat, nemo delubra adeat, templa perlustret et mortali opere formata simulacra suspiciat, ne divines adque humanis sanctionibus reus fiat» («Κανείς δεν θα μολυνθεί με θυσίες και σφάγια, κανείς δεν θα πλησιάσει ή θα εισέλθει σε Ναούς, ούτε θα σηκώσει τα μάτια σε εικόνες φτιαγμένες από ανθρώπινο χέρι, διαφορετικά θα είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπινους και τους θεϊκούς νόμους», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 10). Επίσης, με το ίδιο έδικτο τιμωρούνται ακόμα και οι δικαστές (judices) ή οι επαρχιακοί διοικητές που τυχόν τιμούν τους Θεούς στους Ναούς, καθώς και ολόκληρη η υπηρεσία τους (ώστε να εξωθούναι όλοι σε καταδόσεις).
Βλάσης Ρασσιάς: Μια ιστορία Αγάπης τόμος Α΄ σελ.:219, εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη
Υ.Γ.2: Πέντε έτη πριν από σήμερα στις 24/2/2017 μ.α.χ.χ. το ελληνικό κράτος αναγνωρίζει την Ελληνική ΕΘνική Θρησκεία ως κατά τον νόμο γνωστή θρησκεία με την αδειοδότηση του ευκτηρίου οίκου της.
Για την ηθική και φυσική υποστήριξη, αλλά και παλινόρθωση της Εθνικής, Πολυθεϊστικής, Ελληνικής Παραδόσεως, Θρησκείας και Καθημερινού Τρόπου στην Νεοελληνική κοινωνία.
