Το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών, ο νόμιμος φορέας της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, τίμησε στις 5 Σεπτεμβρίου στον τύμβο των Σαλαμινομάχων τη μνήμη εκείνων των αβάπτιστων Ελλήνων που όρθωσαν το «ξύλινο τείχος» απέναντι στην επελαύνουσα πνευματική υποδούλωση, την θρησκευτική δεισιδαιμονία και την πολιτική τυραννία που έφερνε μαζί της η επίθεση από την Ανατολή και έσωσαν έτσι όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη. Για το νεοελληνικό κράτος οι Σαλαμινομάχοι φαίνεται ότι δεν υπάρχουν και παραμένει αμήχανο όταν πρόκειται να τιμήσει και να μνημονεύσει τις ιστορικές εκείνες στιγμές που ο ελληνικός Εθνισμός μάχεται για τον ιστορικό του ρόλο, ως η κατάφαση ενός πολιτισμικού προτύπου που θέλει τον Άνθρωπο απροσκύνητο απέναντι σε κάθε τυραννική εξουσία επίγεια ή «θεϊκή», άφοβο μπροστά στον θάνατο, φιλοσοφημένο και ευδαίμονα απέναντι στην τραγικότητα των βροτών. Και κυρίως, έτοιμο την κάθε στιγμή να υπερασπιστεί την πολιτική και θρησκευτική του Ελευθερία.
Το νεοελληνικό κράτος ακολουθεί με συνέπεια και αγόγγυστη ταπεινοφροσύνη την «γραμμή» την οποία του υπαγορεύει ο πραγματικός κτήτορας και δεσπότης αυτού του ιερού τόπου, η ελληνόφωνη ορθοδοξία, απέναντι στους αβάπτιστους προγόνους μας, όταν δεν τους ξεχνά, τους σκυλεύει με ορθόδοξα τρισάγια και μνημόσυνα στα οποία επικαλείται το δαιμόνιο της ερήμου που θέλει να εξοντώσει τα «έθνη» και προτρέπει τους πνευματικούς του υπηρέτες και μισθοφόρους να το πράξουν.
Για εμάς τους Έλληνες Εθνικούς αποτελεί θρησκευτικό καθήκον να μνημονεύουμε και να τιμούμε όλους εκείνους τους απροσκύνητους Έλληνες που αρνήθηκαν την υποδούλωση και αγωνίστηκαν για την πολιτική και θρησκευτική τους Ελευθερία. Στις 5 Σεπτεμβρίου τιμήσαμε τους Σαλαμινομάχους όπως αρμόζει σε πραγματικούς, ήτοι, κατ΄ έθος και κατ΄ αρετή, Έλληνες με σπονδές και επικλήσεις στους ίδιους γενάρχες θεούς στους οποίους απευθύνθηκαν και εκείνοι, την έσχατη στιγμή όταν όλη η Αττική είχε καταληφθεί και τα ιερά μας είχαν πυρποληθεί.
Η βοή που ανυψώθηκε από την Ιερή Ελευσίνα και κατευθύνθηκε σαν νέφος προς τη Σαλαμίνα, ήταν η βοήθεια των Θεών, η θεία απάντηση στην ιερή επίκληση των Ελλήνων για αρωγή στη μάχη.
Ήταν η επιβεβαίωση του χρησμού που είχε δοθεί για τη Σαλαμίνα:
«Αλλ΄ όταν της χρυσόσπαθης Αρτέμιδος το ιερό ακρογιάλι,
και τη θαλασσινή Κυνόσουρα τα ζεύξουν τα καράβια,
όσοι με ελπίδες άμυαλες την ξακουσμένη κούρσεψαν Αθήνα.
Τότε τον Κόρο τον τρανό της Ύβρεως βλαστάρι,
θα σβήσει η θεία δίκη, αυτόν,
που κάθε τι το λαχταρά γυρεύοντας να καταπιεί τα πάντα.
Χαλκός τον χαλκό θα συναντήσει και μ΄αίμα ο Άρης άλικο το πέλαγο θα βάψει.
Και τότε ο παντεπόπτης του Κρόνου γιος κι η αρχόντισσά μας Νίκη θα φέρουν στην Ελλάδα μας της λευτεριά τη μέρα.»
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΓΙΑ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ
.jpg)
