Το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών, ο φορέας της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, τίμησε στις 4 Σεπτεμβρίου στον τύμβο των Σαλαμινομάχων τη μνήμη εκείνων των αβάπτιστων Ελλήνων που όρθωσαν το «ξύλινο τείχος» απέναντι στην επελαύνουσα πνευματική υποδούλωση, την θρησκευτική δεισιδαιμονία και την πολιτική τυραννία που έφερνε μαζί της η επίθεση από την Ανατολή και έσωσαν έτσι όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη. Για το νεοελληνικό κράτος μια σειρά από ένδοξες στιγμές του Εθνικού Ελληνισμού που έσωσαν τον Πολιτισμό και την Δημοκρατία και εν τέλει τον δυτικό πολιτισμό της ελευθεροπρέπειας και της ανοχής φαίνεται ότι δεν υπάρχουν. Το ελληνικό κράτος απέχει αμήχανο, αν όχι ενοχλημένο από τις πολιτισμικές συνδηλώσεις της μνημόνευσης των αγώνων μας. Προτιμά δε να εκποιεί και να «δανείζει» ελληνικές αρχαιότητες που δεν του ανήκουν, ουσιαστικά χαρίζοντάς τες στον εκάστοτε πλειοδότη του εξωτερικού. Ή προτιμά να ασχολείται με την γενικευμένη κατήχηση στην σχολική εκπαίδευση που παράγει άριστους γενιτσαροποιημένους ρωμιούς, προσκυνημένους και αμαθείς παρά τις συνεχείς καταδίκες του από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ότι αυτή η κατηχητική πρακτική παραβιάζει το Ευρωπαϊκό Δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το νεοελληνικό κράτος ακολουθεί με συνέπεια και αγόγγυστη ταπεινοφροσύνη την «γραμμή» την οποία του υπαγορεύει ο πραγματικός κτήτορας και δεσπότης αυτού του ιερού τόπου, δηλαδή η ελληνόφωνη ορθοδοξία, απέναντι στους αβάπτιστους προγόνους μας, που όταν δεν τους ξεχνά, τους σκυλεύει με ορθόδοξα τρισάγια και μνημόσυνα στα οποία επικαλείται το δαιμόνιο της ερήμου που θέλει να εξοντώσει τα «έθνη» και προτρέπει τους πνευματικούς του υπηρέτες και μισθοφόρους να το πράξουν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε αλλά αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής ότι η Ψυτάλλεια, εκεί που εκτυλίχθηκε η τελευταία νικηφόρα πράξη των Ελλήνων έχει μετατραπεί σε τόπο βιολογικού καθαρισμού λυμάτων, ενώ ο τύμβος των Σαλαμινομάχων στην Κυνόσουρα της Σαλαμίνας είναι εγκαταλελειμμένος και αφημένος στον τυχοδιωκτισμό των παρακείμενων εργοστασίων.
Για εμάς τους Έλληνες Εθνικούς αποτελεί θρησκευτικό καθήκον να μνημονεύουμε και να τιμούμε όλους εκείνους τους απροσκύνητους Έλληνες που αρνήθηκαν την υποδούλωση και αγωνίστηκαν για την πολιτική και θρησκευτική τους Ελευθερία. Αποτελεί το δικό μας καθήκον απέναντι στην Ιστορία να τιμούμε και να μνημονεύουμε τις ιστορικές εκείνες στιγμές που ο ελληνικός Εθνισμός πολέμησε για τον ιστορικό του ρόλο, ως η κατάφαση ενός πολιτισμικού προτύπου που θέλει τον Άνθρωπο απροσκύνητο απέναντι σε κάθε τυραννική εξουσία επίγεια ή «θεϊκή», άφοβο μπροστά στον θάνατο, φιλοσοφημένο και ευδαίμονα απέναντι στην τραγικότητα των βροτών και κυρίως, έτοιμο την κάθε στιγμή να υπερασπιστεί την πολιτική και θρησκευτική του Ελευθερία.
Στις 4 Σεπτεμβρίου τιμήσαμε τους Σαλαμινομάχους όπως αρμόζει σε πραγματικούς, ήτοι, κατ΄ έθος και κατ΄ αρετή, Έλληνες με σπονδές και επικλήσεις στους ίδιους γενάρχες θεούς στους οποίους απευθύνθηκαν και εκείνοι, την έσχατη στιγμή όταν όλη η Αττική είχε καταληφθεί και τα ιερά μας είχαν πυρποληθεί.
Η νίκη των Ελλήνων στην Σαλαμίνα υπήρξε αποτέλεσμα φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους παραγόντων που χρειάστηκαν την στρατηγική ιδιοφυΐα και την διορατικότητα του Θεμιστοκλή για να μπορέσουν να συνταχθούν προς την προοπτική του νικηφόρου αγώνα. Το 483 τρία μόλις χρόνια πριν την διεξαγωγή της ναυμαχίας, ανακαλύπτεται στο Λαύριο στην θέση Μαρώνεια, ένα νέο μεγάλο προσοδοφόρο κοίτασμα αργύρου. Ένα χρόνο μετά, το 482 ο διορατικός Θεμιστοκλής που έβλεπε τον περσικό κίνδυνο να αυξάνει, πείθει τον αθηναϊκό δήμο με τέχνασμα, να μην δαπανήσει τα χρήματα από την εξόρυξη του αργύρου για προσωπική ευδαιμονία, αλλά να διοχετεύσει το ποσό για την άμυνα της Αθήνας. Έτσι ο δήμος αποφασίζει να ναυπηγήσει 130 επιπλέον τριήρεις και πλέον η ναυτική δύναμη της Αθήνας φτάνει τα 200 πολεμικά πλοία. Όπως αποδείχθηκε αυτή η απόφαση υπήρξε η πλέον κρίσιμη για την έκβαση της ναυμαχίας, τελικά οι Έλληνες κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν 378 πλοία απέναντι σε 1000 περσικά. Η επιμονή του Θεμιστοκλή να γίνει η ναυμαχία στην Σαλαμίνα ουσιαστικά μετέτρεψε το μειονέκτημα του ελληνικού στόλου σε ακαταμάχητο όπλο εναντίον των Περσών οι οποίοι ηττήθηκαν κατά κράτος στην θάλασσα από την γενναιότητα των Ελλήνων και την βοήθεια των θεών μας. Η βοή που ανυψώθηκε από την Ιερή Ελευσίνα και κατευθύνθηκε σαν νέφος προς τη Σαλαμίνα, ήταν η βοήθεια των Θεών, η θεία απάντηση στην ιερή επίκληση των Ελλήνων για αρωγή στη μάχη.
Ήταν η επιβεβαίωση του χρησμού που είχε δοθεί για τη Σαλαμίνα:
«Αλλ΄ όταν της χρυσόσπαθης Αρτέμιδος το ιερό ακρογιάλι,
και τη θαλασσινή Κυνόσουρα τα ζεύξουν τα καράβια,
όσοι με ελπίδες άμυαλες την ξακουσμένη κούρσεψαν Αθήνα.
Τότε τον Κόρο τον τρανό της Ύβρεως βλαστάρι,
θα σβήσει η θεία δίκη, αυτόν,
που κάθε τι το λαχταρά γυρεύοντας να καταπιεί τα πάντα.
Χαλκός τον χαλκό θα συναντήσει και μ΄αίμα ο Άρης άλικο το πέλαγο θα βάψει.
Και τότε ο παντεπόπτης του Κρόνου γιος κι η αρχόντισσά μας Νίκη θα φέρουν στην Ελλάδα μας της λευτεριάς τη μέρα.»
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΓΙΑ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ
