Στις 10 Σεπτεμβρίου «2023» ο φορέας της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών και ο Οίκος Ελλήνων Εθνικών «Θύρσος» τίμησαν τους Θερμοπυλομάχους πεσόντες προγόνους μας κατά την ιστορική μάχη του έτους 480 π.α.χ.χ.

Μακριά από τις γνωστές σύγχρονες καπηλείες των θερμοπυλομάχων και του αγώνα τους, οι Έλληνες Εθνικοί αποδώσαμε με σεβασμό και ευσέβεια την πρέπουσα τιμή στους Θεούς μας και στους ήρωές μας, στον λόφο Κολωνό, στο μνημείο των Σπαρτιατών και στο μνημείο των Θεσπιέων.

Για τη Μάχη των Θερμοπυλών μίλησε ο Δημήτριος Τακτικός:

«Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι

Με την ευκαιρία της σημερινής μας παρουσίας στον ιερό αυτόν τόπο για τον Ελληνισμό, θα ήταν ωφέλιμο να αναφερθούμε, με συντομία έστω, στα γεγονότα εκείνα που μέχρι σήμερα αποτελούν πηγή έμπνευσης για κάθε άνθρωπο που θέλει να ζει βίο ελευθεροπρεπή.

Η Μάχη των Θερμοπυλών, αποτελεί ουσιαστικά μέρος του δεύτερου επεισοδίου των λεγόμενων Μηδικών ή Περσικών Πολέμων. Είχε προηγηθεί η πρώτη προσπάθεια των Περσών του Δαρείου να καταλάβουν το Λεκανοπέδιο, κατά την απόβαση τους στον Μαραθώνα το 490 π.α.χ.χ.. Η προσπάθεια τους αυτή, χάρις στην ευφυία του Μιλτιάδη αλλά και στην ανδρεία των οπλιτών του, απέτυχε παταγωδώς.

Έπρεπε να περάσουν δέκα ολόκληρα χρόνια για να τολμήσουν και πάλι οι Πέρσες να εισχωρήσουν στην ελληνική γη. Ετούτη τη φορά όμως δεν υπήρχε πλέον Δαρείος αλλά Ξέρξης, και μαζί του μία τρομακτική, για τα δεδομένα της εποχής, δύναμη που αριθμούσε κατά των Πλάτωνα πάνω από 1.000 πλοία (Πλάτωνος, Νόμοι Γ’) και κατά τον Ηρόδοτο τον μάλλον μη ρεαλιστικό αριθμό του 1,7 εκατομμυρίων ανδρών (Ηροδότου, Ιστορίαι)! Σε κάθε περίπτωση, ο περσικός στρατός έμοιαζε ασυγκράτητος και προκαλούσε τόσο τρόμο που αρκετές πόλεις, εμφανώς για λόγους ιδιοτέλειας, είτε αποφάσισαν να τηρήσουν στάση ουδετερότητας είτε μήδισαν είτε -εν τέλει- κατακτήθηκαν χωρίς μεγάλη αντίσταση. Τί απέμεινε λοιπόν για τους υπόλοιπους Έλληνες; Τίποτα λιγότερο από μία μάχη μέχρις εσχάτων· μια μάχη που θα τους χάριζε μία μεγαλοπρεπή νίκη ή θα τους παρέσερνε σ’ έναν ένδοξο θάνατο.

Ο αείμνηστος Βλάσης Ρασσιάς, τόνιζε πάντοτε ότι είναι λάθος να λέμε ότι οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν στις Θερμοπύλες για να θυσιαστούν· αν ήταν τόσο απλό, θα καθόντουσαν να πολεμήσουν στις πόλεις τους που ούτως ή άλλως θα ισοπεδώνονταν από τον περσικό όγκο. Ήρθαν εδώ μόνο και μόνο για να πολεμήσουν και να νικήσουν, τρέποντας σε φυγή τον εχθρό. Αυτό άλλωστε μαρτυρά και η παράλληλη συγκέντρωση του ελληνικού στόλου στο Στενό του Αρτεμισίου· ήταν μία ολοκληρωμένη πολεμική επιχείρηση, με συγκεκριμένο στόχο. Η γενναιότητα τους, σύμφυτη με την ελευθεροπρέπεια που ταιριάζει στους εύψυχους, αποτυπώνεται στα λόγια του βασιλιά Λεωνίδα προς τον Ξέρξη: “Μολών Λαβέ” ή σε μια πιο σύγχρονη απόδοση “αν έχεις το θάρρος, έλα να μας πάρεις τα όπλα”. Και όταν ο υπερφίαλος Πέρσης ηγεμόνας του πρόσφερε την ηγεμονία της Ελλάδος για να σταματήσει να τον πολεμά, ο Λεωνίδας του απάντησε “ἐμοὶ δὲ κρείσσων ὁ ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος θάνατος τοῦ μοναρχεῖν τῶν ὁμοφύλων”, δηλαδή “για μένα, είναι καλύτερο να πεθάνω για την Ελλάδα παρά να είµαι μονάρχης στους ομόφυλους µου”.

Σήμερα, δεν τιμούμε μόνο τους αθάνατους Θεούς και τις Θέαινες της Ελλάδος μαζί μ’ ένα σπουδαίο ιστορικό γεγονός. Η μάχη αυτή άλλωστε χάθηκε οριστικά για τους Έλληνες μετά την περικύκλωση των τελευταίων εναπομείναντων πολεμιστών από το επίλεκτο σώμα των Αθανάτων του Υρδάνη. Απόψε τιμούμε την ανδρεία και την ευψυχία των λιγοστών Σπαρτιατών, των 700 Θεσπιέων του Δημόφιλου και των Φωκαέων που υπερασπίστηκαν την Ανοπαία ατραπό, προτού αναγκαστούν να υποχωρήσουν. Τιμούμε τη στάση του μάντη Μεγιστία, που από προσωπική επιλογή παρέμεινε στο πλάι του Λεωνίδα μέχρι το τέλος. Είναι το δικό τους παράδειγμα, παράδειγμα ελεύθερων ανθρώπων, άφοβων μπρος στο θάνατο, που καλούμαστε σήμερα να ακολουθήσουμε.»

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΓΙΑ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ