Στις 4 Μαρτίου «2023» η Ελληνική Εθνική Θρησκεία εόρτασε με μεγαλοπρέπεια τα Ανθεστήρια στον εν Αθήναις Ναό της, προς τιμή του Κισσοχαίτη Θεού Διονύσου που μοιράζει ανιοδιοτελώς την ελπίδα στους θρησκευτές του. Όχι μέσα από ταπείνωση, εθελοδουλία, και ενοχή αλλά δια μέσου της έκστασης, της χαράς και της απόλαυσης της ζωής.
Μαζί τιμήθηκε και ο Θεός Ποσειδών ως ο κυρίαρχος Θεός του Μηνός Ανθεστηριώνος, μαζί με τις αρετές της Ευσέβειας και Χρηστότητος.
Στην αρχαιότητα, τα Ανθεστήρια ήταν μία τριήμερη γιορτή που χαρακτηριζόταν από το άνοιγμα του νέου οίνου, τους διαγωνισμούς οινοποσίας, την τέλεση του Ιερού Γάμου μεταξύ του Διονύσου και της Πόλεως, την απόδοση τιμών στους νεκρούς προγόνους. Στον εορτασμό κυριαρχεί το διπλό συναίσθημα, τόσο του ενθουσιασμού και της ευθυμίας όσο και το λυπηρό και μυστηριακό λόγω της επικοινωνίας με τον κόσμο των νεκρών. Αυτή η διττότητα χαρακτηρίζει επίσης τον θεό Διόνυσο, ο οποίος κινείται διαμέσου της αντίφασης σε όλα τα κοσμικά επίπεδα. Είναι φανερός και αφανής, θνήσκων και ανασταινόμενος, άγριος και πολιτισμένος, πυριγενής και λιμναίος, βάκχειος και λύσιος.
Στα Ανθεστήρια χαιρετίζουμε την επιφάνεια του θεού Διονύσου, ο οποίος καθιστά φανερό το αιώνια κυκλικό γίγνεσθαι της ζωής, συμβάλλοντας στην αναγέννηση της φύσης. Η απόδοση τιμών στους νεκρούς προγόνους εκτός από το ότι αποτελεί μία ιερή πράξη, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την συνοχή της πόλης που θεμελιώνεται πάνω στο παρελθόν της και επιπλέον δεικνύει την αιώνια πηγή ανανέωσης που είναι το βασίλειο του Πλούτωνος.
Σε κοινωνικό επίπεδο, στα Ανθεστήρια ο Διόνυσος τιμάται ως εκπολιτιστής θεός που δίδαξε στους ανθρώπους την καλλιέργεια του αμπελιού που, όπως και ο σίτος, συνέβαλε καθοριστικά στην μετάβαση από τον άγριο βίο στον πολιτισμένο. Κατ΄επέκταση το δώρο του οίνου στην ανθρωπότητα σε πολιτειακό επίπεδο επιδρά στην ενδυνάμωση της κοινωνικότητας και την οικοδόμηση οργανικών σχέσεων μεταξύ των πολιτών μέσω της οινοποσίας. Η συμβολική ιερογαμία ουσιαστικά ανάμεσα στον Διόνυσο και την πόλη, φανερώνει τον σημαντικό ρόλο της δημιουργίας οίκων μέσω του θεσμού του γάμου, θεσμός που εκπολιτίζει τον άνθρωπο καθώς τον εντάσσει στην συζυγική εστία αποσπώντας τον από την άγρια εφηβική ζωή.
Η επίδραση του θεού Διονύσου στην πόλη ή την κοινότητα είναι απόλυτα δυναμική επειδή επικυρώνει τους θεσμούς, καθαγιάζει και ανανεώνει την σύμβασή του με αυτή, εγγυώντας συγχρόνως την συνοχή και ενότητά της.
Σε ανθρώπινο επίπεδο ο Διόνυσος καλεί τον άνθρωπο σε υπέρβαση των ορίων ώστε να αντιληφθεί το μέτρο προκειμένου να τιμήσει την φύση του και να εγερθεί πάνω από το κτηνώδες. Αυτό συμβολίζει η μάσκα και ο Περικιόνιος, την κατάλυση του τόπου και του χρόνου, την ενατένιση της ύπαρξης και της ανυπαρξίας, ώστε να αποσπαστεί ο άνθρωπος από τον εαυτό του και να δει την πραγματικότητα με άλλη ματιά.
