(Η ομιλία της Ελένης Αντιγόνης Ξάνθη, επικεφαλής του ΥΣΕΕ Θεσσαλονίκης στην Γ' Πανελλαδική Σύνοδο των ιερέων/ιερειών της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, στην Αθήνα, στις 5 Ιουλίου «2020»)
Καλημέρα σας, χαίρομαι που σας ξαναβλέπω όλους μαζί μετά από έναν χρόνο που στιγματίστηκε από την απώλεια του αγαπητού Βλάση, έναν χρόνο κατά τον οποίο συνεχίστηκε η πετυχημένη πορεία του φορέα και καταδείχτηκε προς όλες τις κατευθύνσεις η αποφασιστικότητά του για την ολοκληρωμένη ανάδειξη της αληθινής Ελληνικής παράδοσης. Τα εμπόδια στον δρόμο αυτόν πολλά και άπτονται διαφόρων πτυχών αλλά ένα κεφαλαιώδες ζήτημα είναι η οπτική με την οποία γίνεται αντιληπτή, ιδίως από εμάς τους σύγχρονους Εθνικούς, η έννοια του Ελληνισμού και η σχέση του με την ΕΕΘ. Ένα ερώτημα που τίθεται συχνά και που τις περισσότερες φορές παίρνει μια λανθασμένη, εσκεμμένα ή μη, απάντηση που, όμως, βολεύει τον κατηχημένο ρωμιό από τη μια και τον αρχαιολατρικό συρφετό από την άλλη.
Η εντοπιότητα της θεολογικής και λατρευτικής διαμόρφωσης της Εθνικής θρησκείας ως απόρροια της πολιτικής και πολιτισμικής υπόστασης των προγόνων δημιούργησε την Ελληνική παράδοση, δηλαδή τον Ελληνικό τρόπο ερμηνείας του ηθικού και φυσικού περιβάλλοντος. Αυτή την παράδοση ο Έλλην άνθρωπος τη σεβάστηκε αλλά δεν έγινε ποτέ υποτακτικός της. Και αυτή η παράδοση ήταν εκείνη που τον οδήγησε από πολύ νωρίς στη λογική κοσμοερμηνεία «κόσμον τόνδε, τόν αυτον απάντων, ουτε τις θεων ουτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ' ην αεί καί εστίν καί εσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα καί αποσβεννύμενον μέτρα (Ηράκλειτος)». Παράλληλα η αυτοθέσμιση που υπήρξε σύμφυτη με την ανάπτυξη του δήμου, δηλαδή της εύτακτης κοινωνίας, η μεταγενέστερη κατά τους ιστορικούς χρόνους συγκρότηση των πόλεων με τέτοιο τρόπο ώστε να περικλείει την οικογένεια, την αγορά, τις συναλλαγές και η θεσμική σύνδεση οίκων και πόλεων, ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα και των δύο πλευρών, έκανε την πόλη «κυριωτάτη πασών» όπως επισημαίνει ο Αριστοτέλης. Και γέννημα της πόλης είναι η διαμόρφωση του δημοκρατικού πολιτεύματος που μπορούμε να πούμε ότι μιμείται σε ανθρώπινο επίπεδο τη διάταξη των ισότιμων και συμμετρικών σχέσεων των θεϊκών οντοτήτων. Γι΄αυτόν τον λόγο στα μάτια των προγόνων θρησκεία και πολιτεία ήταν αδιάρρηκτα. Ο Αγοραίος Ζευς και η Πάνδημος Αφροδίτη προστατεύουν και οδηγούν ολόκληρο το πολιτικό σώμα, οι βουλευτές πριν την άσκηση των καθηκόντων τους ορκίζονται στον βωμό του Βουλαίου Διός και πριν την έναρξη της συνέλευσης της εκκλησίας του δήμου γίνεται επίκληση στον Δία Πολιέα. Ακόμη και πολιτικές γιορτές ένταξης παιδιών και εφήβων στις φρατρίες, όπως τα Απατούρια ή οι συγκεντρώσεις των απελλών στο δωρικό κόσμο, γίνονται υπό την εποπτεία συγκεκριμένων θεοτήτων. Η θρησκεία περιτρέχει όλους τους τομείς της ζωής από το πρωινό ξύπνημα και την έναρξη των αγροτικών εργασιών μέχρι το θέατρο και τους αθλητικούς αγώνες. Σε αυτό το πλαίσιο αναπτύχθηκε σταδιακά ο τύπος του Έλληνα ανθρώπου που κατέβασε τους θεούς στο δικό του ύψος, τους έδωσε τα δικά του εξωτερικά χαρακτηριστικά και κατανόησε πόσο ωφέλιμο ήταν να μιμηθεί τις δικές τους ιδιότητες. Έτσι μιμούμενος τη φιλανθρωπία των θεών ανέπτυξε τη φιλαλληλία ως αυτονόητη για την ομόνοια και τη συνοχή και βάσισε σε αυτήν το κράτος πρόνοιας και αλληλεγγύης. Έγινε επίσης ανδρείος, ώστε να αναγνωρίζει τον κίνδυνο εκεί που πραγματικά υπάρχει, να τον αντιμετωπίζει με λογική και αξιοπρέπεια και να αναφωνεί Ουαι τω ρίψασπι. Ανέπτυξε και την ελευθεροπρέπεια, τη ροπή να υπερασπίζεται αυτά που ό ίδιος έθεσε ως σημαντικά σε ατομικό και πολιτειακό επίπεδο, ώστε να συνεχίζει να ζει κατ΄επιλογήν τιμώντας θεούς και προγόνους. Και τίποτα δεν ήταν γι΄αυτόν τιμιώτερο από την πατρίδα. Η πατρική γη δεν είναι απλώς μια γεωγραφική έννοια αλλά κυρίως πνευματική οντότητα που διακατέχεται από την ψυχή των προγόνων και προστατεύεται από τους πατρώους θεούς προς τους οποίους εύχεται καθημερινά. Η ελευθερία της σκέψης οδήγησε αυτονόητα στην ελευθερία του λόγου με ειλικρίνεια και ευθύτητα, την παρρησία. Έτσι γαλουχήθηκε ο Έλληνας και έτσι όρισε τον εαυτό του απέναντι σε ομοεθνείς και αλλοεθνείς.
Με γνώμονα λοιπόν το ότι «αγαθοί και σπουδαίοι γίνονται οι άνθρωποι δια τριών, έστι δε ταύτα τα τρία φύσις, έθος, λόγος» μεγαλούργησε ο Έλληνας άνθρωπος. Αυτή ήταν η πρότασή του στην ανθρωπότητα και αποδείχτηκε διαχρονικά ισχυρή μέχρι τη διάλυσή της από τον χριστιανικό μισανθρωπισμό. Και προόδευε υπό τη σκέπη των Εθναρχών θεών, γνωρίζοντας ότι αυτοί του έδωσαν τα βασικά συστατικά για να εκδηλώσει την ιδιαίτερη φύση και ιδιοσυγκρασία του. Έτσι δεν είχε κανένα λόγο να επιβάλει τους δικούς του θεούς στα άλλα έθνη ή το αντίστροφο και του ήταν σίγουρα αδιανόητο να αποδεχτεί μια οικουμενική θρησκεία ίσα και όμοια για όλους. Όπως δεν είχε και ενδοιασμούς στην αφομοίωση χαρακτηριστικών άλλων θεοτήτων στο πλαίσιο του υγιούς συγκρητισμού.
Ο Ελληνισμός λοιπόν δεν είναι απλώς ένα πολιτισμικό φαινόμενο, μια γεωγραφική ομογένεια ή ένα ιστορικό μόρφωμα με αρχή και τέλος. Είναι το σύνολο των αξιών και των ειωθότων της ζώσας, διαχρονικής και ενεργής Εθνικής μας Παράδοσης και, αν και αυτόχθων, εξελίχθηκε σε πανανθρώπινο και απευθύνεται σε κάθε νοήμονα άνθρωπο που επιλέγει συνειδητά να τον υπηρετήσει. Είναι τρόπος θέασης των πραγμάτων και αντίληψης των θείων που τον κουβαλά ο Έλληνας σε όποια γωνιά του πλανήτη και αν βρίσκεται Αυτός ο Ελληνισμός που στη διάρκεια των αιώνων επιβίωσε υπό εξοντωτικές συνθήκες, αναδύθηκε σε καιρούς αναμόρφωσης και επανεμφανίστηκε δυναμικά τους τελευταίους αιώνες. Ποτέ, όμως, δε συμβιβάστηκε και δε μετουσιώθηκε από δική του επιλογή. Χλευάστηκε, δαιμονοποιήθηκε και καταδιώχθηκε απηνώς πρωτίστως από τον χριστιανισμό και κατόπιν από το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος του 19ου αιώνα, ως μέσο γενιτσαροποίησης των Ελληνόφωνων χριστιανών πολιτών του και κατασκευής του ανιστόρητου ελληνοχριστιανικού μυθεύματος. Υπέστη και μια άλλη, οργανωμένη και συστημική, θα μπορούσαμε να πούμε, αλλοίωση μέσα από την άκριτη προσαρμογή βιολογικών θεωριών στις κοινωνίες των ανθρώπων και παρερμηνεία επιλεγμένων χωρίων από τη Ελληνική γραμματεία με σκοπό να εξυπηρετηθούν θεωρίες που, ενώ προασπίζουν τη φυσική και πνευματική ακεραιότητα των εθνών, όλως παραδόξως συντάσσονται πανηγυρικά στο πλευρό της οικουμενικής μονοθεϊστικής θρησκείας του Ιαχωβά. Έτσι το μυαλό του απλού ανθρώπου ταλαντεύεται ανάμεσα στον εθνικισμό και τη φιλοπατρία, τον διεθνισμό και την παγκοσμιοποίηση, την αλήθεια του Χριστού και την έλξη για το ένδοξο παρελθόν. Αυτός ο τελευταίος συνδυασμός είναι και ο πιο επικίνδυνος και τα τελευταία χρόνια κερδίζει έδαφος όπως και η παραφυάδα του, ο γνωστός σε όλους ελληνοκεντρικός χώρος που αντιλαμβάνεται τον Ελληνισμό μέσα από τις ιαχές του Gerard Butler.
Τελειώνοντας να επισημάνω ότι η ΕΕΘ ως οργανικό συστατικό της Ελληνικής Κοσμοαντίληψης στέκει αγέρωχη μπροστά στην απελπισμένη και ρυτιδιασμένη ρωμιοσύνη, βροντοφωνάζοντας όπως η Αθηνά στον Αχιλλέα «έρχομαι από τον Όλυμπο, εάν θέλεις άκουσέ με».
Ελένη Αντιγόνη Ξάνθη
