Ανακοίνωση υπ' αριθμ. 184 / 4.4. 2006
Το πρόσφατο κυβερνητικό αλαλούμ αναφορικά με την λειτουργία τζαμιού στην Αθήνα ως πασιφανές «αντίτιμο» για το «άνοιγμα» της χριστιανικής Σχολής της Χάλκης («άνοιγμα» το οποίο βεβαίως αφήνει παντελώς αδιάφορους όλους του Έλληνες πολίτες που δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι και μάλιστα θρήσκοι), όπου η υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, η επίσημη «Νέα Δημοκρατία» και η δικτατορεύουσα Εκκλησία «άδειασαν» κανονικά την εισηγήτρια υπουργό Εξωτερικών,
καθώς και η υπερεπίσημη παρουσία της Ελληνικής Δημοκρατίας (δια του Προέδρου της κ. Παπούλια, της υπουργού Τουρισμού, των υφυπουργών Εξωτερικών, Οικονομικών και Αθλητισμού και διαφόρων βουλευτών, καθώς και με πλήρη κάλυψη από την κρατική τηλεόραση) στα λεγόμενα «θυρανοίξια» του Καθεδρικού του «Ευαγγελισμού» στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου (στα οποία ο πρόεδρος του «Ιδρύματος Ωνάση» που ανέλαβε εξολοκλήρου την πανάκριβη ανακαίνιση, απέδωσε «εθνική και υπερεθνική» -sic- σημασία.)
σε συνδυασμό με το νέο παραλήρημα του προκαθήμενου της ελλαδικής Εκκλησίας, ο οποίος από την «Ζωοδόχο Πηγή» της οδού Ακαδημίας απέδωσε προχθές (2.4.2006) με τον πιο θρασύ τρόπο «ανηθικότητα», «διαφθορά» και «πάτημα επί πτωμάτων» (.) όχι στον κόσμο που αυτός και οι ομόθρησκοί του έχουν φτιάξει αλλά στον κόσμο που ευαγγελίζονται οι. «κολωνακιώτες» (.) και. «άθεοι» (.) επικριτές του και για πολλοστή φορά καπηλεύθηκε τον Ελληνισμό με τα λόγια «αυτός ο λαός και ο τόπος, αν υπάρχει σήμερα στον χάρτη το οφείλει στην Εκκλησία και έχει τέτοιου είδους οργανική σύνδεση με την Εκκλησία, την Ορθοδοξία και την πίστη, ώστε θα ήταν απονενοημένο το διάβημα του διαχωρισμού των δύο αυτών μεγεθών»,
κάνουν για μία ακόμα φορά αναγκαίο να τονισθεί ότι κάποτε πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να σταματήσει η αισχρότατη καπηλευτική / καταπατητική χρησιμοποίηση της εννοίας του Ελληνισμού από τους ποιμένες και ποιμενομένους της Ορθοδοξίας, στην προσπάθειά τους ν' αποκτήσουν πνευματική αίγλη ή στοιχειώδη πολιτισμική υπόσταση. Ας αρκεστούν στην επίκληση τής τόσο αγαπημένης τους Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας («Βυζαντίου») ή τον «αγίων δογμάτων» που ανενδοίαστα αποδέχονται όλοι αυτοί κάθε φορά που εκφωνούν γεμάτοι από κατάνυξη το «Πιστεύω».
Κανείς δεν τους εμποδίζει να πράττουν τα παραπάνω και κανονικά θα έπρεπε να αρκούνται σε αυτά. Στα δικά τους δηλαδή πράγματα. Τον Ελληνισμό όμως, αυτή την εθνική και πολιτισμική οντότητα, που είχε διαφορετικούς, εντελώς δικούς του θεσμούς και Θρησκεία, που υπήρξε και άκμασε χιλιάδες χρόνια πριν την έλευση του Χριστιανισμού και θα υπάρχει φυσικά και μετά από την κατάρρευση του τελευταίου, γιατί τον επικαλούνται; Ιδίως όταν σε εμάς τους τολμούντες να τηρούμε τα Ελληνικά πάτρια εξακολουθούν να χρωστούν ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
