Ισημερίες (εκ των λέξεων "ίση" και "ημέρα") ονομάζουμε τα δύο σημεία του ετήσιου κύκλου, κατά τα οποία η παρέκκλιση του άξονα της γης είναι μηδενική προς τον ήλιο,με αποτέλεσμα η διάρκεια της ημέρας και της νύκτας να είναι ίσες. Η Εαρινή Ισημερία συμβαίνει γύρω στις 20 ή 21 Μαρτίου και η Φθινοπωρινή γύρω στις 22 ή 23 Σεπτεμβρίου. Στην θεολογία των Ισημεριών, ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως τέλεια "εξισωμένος" κατά την λογικότητα και τον συναισθηματικό του κόσμο, άρα απολύτως ικανός για να πραγματοποιήσει βήμα ψυχικής εξέλιξης.
Η Εαρινή Ισημερία, που σχεδόν ταυτίζεται με την έναρξη του ζωδίου του Κριού (ως αρχή του αστρολογικού έτους), συμβολίζει τον εκμηδενισμό των παθών, τον θάνατο των τιτανικών στοιχείων και την επικράτηση της Αρετής και της απόκτηση της Σοφίας (τον θρίαμβο του πνευματικού φωτός), σηματοδοτεί δε την έναρξη της κυριαρχίας της Θεάς Αθηνάς ("των ζωδίων ο Κριός ανείται της Θεώ", μας τονίζει ο Πρόκλος) και την τέλεση κατά την αρχαιότητα των Μικρών εν ’γραις Μυστηριών. "Υπάρχουν δυο ισημερίες, έχει όμως μεγαλύτερη σημασία εκείνη που αντιστοιχεί με τον αστερισμό του Κριού, παρά η άλλη του Ζυγού" γράφει ο Ιουλιανός στο "Εις την Μητέρα των Θεών". "Ο Ήλιος έλκει τα πάντα έξω από την γη, τα φέρνει κοντά του και με την ζωογόνο φλόγα και την αξιοθαύμαστη θερμότητα του τα κάνει και βλαστάνουν... και η αρετή ακόμα έλκεται και αυτή από τις ακτίνες του Θεού, από την ορατή και ταυτόχρονα αόρατη ενέργεια του, που ανυψώνει το πλήθος των ψυχών". Στην Εαρινή Ισημερία "πεθαίνει και αναγεννάται" ο Διόνυσος Ζαγρεύς και επίσης "ανέρχεται" η Θεά Περσεφόνη με το ρόδι ανά χείρας, δώρο του Πλούτωνος, σύμβολο της αφθονίας και της γονιμότητας, και έναν σεληνιακό μήνα αργότερα, ο "Ήλιος των ζώντων" ("Γεώργιος") θριαμβεύει μέσω της Ανθείας Θεάς και την καθολική ανάσταση της φύσεως.
Η Φθινοπωρινή Ισημερία, που σχεδόν ταυτίζεται με την έναρξη του ζωδίου του Ζυγού (του μόνου δωδεκάτου του ζωδιακού κύκλου που απεικονίζεται με άψυχο αντικείμενο, το οποίο όμως είναι σύμβολο της ισορροπίας και της δικαιοσύνης), συμβολίζει την αρχική εκδήλωση της λογικής νοήσεως που καθιστά τον άνθρωπο ικανό να διαπλάσει ηθικό χαρακτήρα και να διαμορφώσει συνείδηση, και σηματοδοτεί την έναρξη της κυριαρχίας του Θεού Ηφαίστου και την τέλεση κατά την αρχαιότητα των Μεγάλων Μυστηρίων της Ελευσίνος. "Και πολύ σωστά. Γιατί τότε ακριβώς πρέπει πάλι να τελέσουμε τα μυστήρια προς τιμή του Θεού (Ηλίου) που απομακρύνεται, για να αποφύγουμε τις καταστροφές που μπορεί να μας προκαλέσει ο θρίαμβος της ανόσιας δύναμης του σκότους... Όταν ο Θεός φεύγει προς την αντιχθόνα ζώνη, τελείται το σπουδαιότερο μέρος των μυστηρίων, που αφορά την διαφύλαξη και την σωτηρία μας" γράφει ο Ιουλιανός στο "Εις την Μητέρα των Θεών". Στην Φθινοπωρινή Ισημερία "κατέρχεται" η Θεά Περσεφόνη, εγκαταλείποντας τον υφήλιο δικό μας κόσμο, και έναν σεληνιακό μήνα αργότερα, ο "Ήλιος των νεκρών" ("Δημήτριος") μεταφέρει δυναμικά ζωή στον κόσμο που φαινομενικά πεθαίνει, προετοιμάζοντας έτσι την μεγάλη επανάνθιση.
